از سر دیوانگی دل اسیر دامان تو شد

صد بار به ره برگشتم و باز خواهان تو شد

از هستی به نیستی کشاند این عشق

تیر خورده از سینه اسیر زندان تو شد

از قدرت عقلم کاست این عشق

باهر نفس و زمزمه ات دل قربان تو شد

از دیده روان گشت اشک چشمانم چو سیل

آنگاه که دل شیفته ی یوسف کنعان تو شد...

بی تو عشقم،زندگی کردن امکان ندارد

عشق تو صعودی دارد،که عرفان ندارد

قصه ی زیبای چشمانت را بوسه میزنم

این داستان محشرت را حتی قرآن ندارد

توبه از مصرع قبلم،نباشد اهانت بر کتاب خدا

همان حق آفریننده ی توست،این و آن ندارد

دوس دارم هرروز بیاد چشمانت شوم بیدار

این جادوی چشمانت را سلطان ندارد...

{شعر:میثم ریاحی}