جان به جانان دهم گرتو خواهي يار من

كار ديگر ندارم جز عشقت،كه شده كار من

عالم و آدم مي سوزند ز ناله هايم

پس كي رحم و مروت ميكني به حال زار من

كوچه بي توبي وفاست،خانه بي تو بي صفاست

پس رحمي كن بر اين ياد و خاطر غمخوار من

اي مهتاب زيباي جهان،با دلم بار بمان

بمان و بتاب مهتابم بر آسمان دل تار من

تويي هر اميدي،كه زندگي در وجودم دميدي

نكش اميدم را و بمان تا ابد در كنار من

بي تو از همه سيرم،سراغت از همه گيرم

اين دل جز تو از همه سير و بي زار من

طبيب روح و روانم اي عزيزتر از جانم

جز تو كيست طبيبي بهتر بر دل بيمار من

تويي زيباترين و نازترين اسم زندگاني

هميشه نامت بر لبانم شده تكرار من

(شاعر:ميثم رياحي)

زيباترين نگاه من،به صورت آهوى توست

آن زيباترين گل که چيدم بدان حتماشبيه روى توست

نمازعجزوناتوانى ميخوانم به کدام کعبه روکنم

به هرسمت که روکنم بازميدانم قبله سوى توست...

(شاعر:ميثم رياحي)

بى تو از کدام عشق بي دادکنم

بى توازکدام خلوت فريادکنم

بى توچيست مراجزسکوت غم

بگوازکدام درد دل را آزاد کنم!؟

بي تو از كدام خوشي ها بگويم

بي تو از كدام خاطرات ياد كنم

بي تو چيست مرا جز تنهايي

بگو باكدام خاطره دل خود را شاد كنم؟!!

(شاعر:ميثم رياحي)

کرم عشق را از کرم مجنون و عشقش آموختم

بزرگی شمع دیدم،به پای یار آب شدم و سوختم

دلم صد پاره شد از بی مهری معشوق،چاره چیست؟!

من آن طبیبم که صد پارگی دل را خود به هم دوختم.

(شاعر:ميثم رياحي)

دوش به دیوار دلت زدم تکیه،با هر بهانه ای

دل از هر خانه بریدم تا تو شوی برایم خانه ای

خانه کم نیست،ندارد هیچ خانه صفا همچو خانه ات

خانه ای که از عشق و مهر جاودانه دارد نشانه ای

جز تو هیچ مستی ای،نشود برایم مستی و هستی

آنجا که تو هستی چه آرزو به دگر میخانه ای؟!

گر بال و پرم گیری،هوای پرواز از سرم گیری

مادر عشقم تو خواهی شد،چه حاجت به پر کشیدن از چنین آشیانه ای!؟

(شاعر:میثم ریاحی)

یک نگاه و یک محبت...

دل به تو وابسته شد

در دل سینه ام به روی هر کسی بسته شد

از بی مهری تو...

دل شکسته ام از دنیا و روزگار

از گریه ی بی حدم،آسمان چشمم خسته شد

(شاعر:ميثم رياحي)

(عجب بهانه ای شدی برای زنده بودنم

عجب ترانه ای شدی برای شعر سرودنم...)

(عجب بهانه اولميسان منيم زنده گالماغيما

عجب ترانه اولميسان منيم شعر يازماغيما)

(شاعر:ميثم رياحي)

بلبل با بی زبانی چه چه عبادت می زند

عشق را از روی عشق،نه عادت می زند

همچو بلبل بودم کاش حتی یک لحظه ام

که عشق را صدا از عشق راحت می زند...

(شاعر:میثم ریاحی)

کمال همنشینی با تو نازم زندان شد مرا

یوسف گم گشته بودی و شهر دل کنعان شد مرا

ساز غم می زند زشادی و خوشحالی،روزگار

رفتنت آوارگی کلبه ی احزان شد مرا

دیده ی بینا خواهدآمد گر آید پیرهنت یوسفم

خاک پایت ای دوست،درد ودرمان شد مرا.

(شاعر:میثم ریاحی)

ديشب از صحبت عشق پريشان شدم؛خونم به جوش آمد و دور از انسان شدم

از عشق بي وفا جگرم سوخت و درماندم؛از نفرت عشق مشغول خاييدن دندان شدم

آمد آن عشق به يادم كه چه كرد با دل نرمم؛از غم بي نهايتم پشت خنده پنهان شدم

به لب آمد گفتم دوستان را:عشق دگر چيست؟؛عشق هوسي بيش نيست،من كه نادان شدم؟!

گفتند:عشق نمك زندگي و آسودگي است؛گفتم:نياسودم،ولي عاشقي را نمكدان شدم

گفتند:عشق بسان مجنون كوه كندن است؛گفتم:من همچو مجنون اسير و حيران شدم

گفتند:عشق عالمی دگر در شادی است؛گفتم:عشق غم است،باشد من خندان شدم

عشق فرهاد و عشق دست در دامان رب بودن است؛گفتم:ای دوستان باشد،دامن گیر قرآن شدم

گفتند:عشق همچو صبر ایوب و عشق یعقوب در دل است؛گفتم:چشم،من اسیر امتحان و کلبه ی احزان شدم

گفتند:عشق گل است و سرپرست می خواهد؛گفتم:دوستان من او را گلدان و باغبان شدم

گفتند:عشق باید چو شمع باشد و سوزش به جان؛گفتم:من او را پروانه و شمعدان شدم

اما ذهن و دلم زصحبت شد پریشان و اسیرتر؛تا ابد درگیر غم و نفرت و این زندان شدم.

(شاعر:میثم ریاحی)

امروز اگر گله دارم از عالم و آدم وزندگانی ام

بدان عشق اسیر کرده بود مرا در جوانی ام

عشقی که میمردم و زنده میشدم با هر نفسش

نماند و فریاد غم زدم با زبان بی زبانی ام

افسوس که جز عشق نیست زندگانی و آدمیت

عشق آسمانی میخواهم اکنون با دل آسمانی ام

عشق رب هست،آن عشق پاک ویکرنگ و بی بهانه

اکنون پی یکرنگ بودن و دور بودن از رنگین کمانی ام

عشقی میخواهم بیش از عشق مجنون و فرهاد

که دور سازد مرا از هوس و نامردی و نامهربانی ام.

(شاعر:میثم ریاحی)

چاغیر معبود عشقی گوزل،تنها اونون چاراسی وار

بیلیرسن کی اون سیز هر عشقین آوارا سی وار

چکمیشم کوه غمی شانه لریمده،آما دینممیشم

من تیغ عشقین آلتیندارام،هر داماریمین بیر یاراسی وار

من سیل غمدن گاشماغ اوچون ویرمیشام دل به دریایه

هانچی شهرین یا عاشیقین ده گوروم من کیمین ساراسی وار!؟

(شاعر:میثم ریاحی)

آیری هاواداسان آیری هاوادان دانیشیرسان

ایسدی گلیر گویدن،سن اوت توتوبسان آلیشیرسان

بیر لحظه آیریل او اولدوغون یردن گوزل گول

نه اوچون اوزووی اولدیریسن،یوروسان،چالیشیرسان.

(شاعر:میثم ریاحی)

روايت عشق ما ديگر شبيه روايت مهدي است:(شايد اين جمعه بيايد...)

باران زيباست...

افسوس براي كساني كه در خانه اند...

عشق زيباست...

افسوس براي كساني كه از دور مي بينند...